Een van de appartementen van het Lokaal Opvanginitiatief, in Casa Manuel, waar vroeger het OCMW kantoor hield. Wij hebben een afspraak met Parsa , een jongeman van bijna 20 uit Iran. Hij komt uit Shiraz, het culturele en economische centrum in het zuiden van het land. Hij hoort bij de Turkssprekende minderheid, maar dat is niet zijn grootste probleem. Dat is voor straks…
Twee jaar geleden is Parsa samen met zijn broer vertrokken. Hij is eerst in Lubbeek terecht gekomen, erkend als vluchteling, en woont nu in dit tijdelijke flatje centrum Herent. Zijn broer ook, maar die is nog niet erkend. Zegt Parsa: “In mijn land is het moeilijk om te leven naar je eigen inzichten, het is daar een dictatuur”. De afgelopen jaren was er in Iran vaak sprake van protest, betogingen. Was hij daarbij betrokken? “Het ging om vrijheid, en om een beter leven. Wie aan de macht is, heeft het goed, de andere mensen hebben niets.” Ook voor jongens? We horen vaak dat het voor vrouwen extra moeilijk is. “Dat is zo. Zij moeten de chador dragen, maar de meeste vrouwen willen vrijheid.” Maar ook dat is niet zijn grootste probleem. Parsa heeft zich bekeerd tot het christendom.
Een ander geloof
Parsa: “Ik ben christen geworden, en daardoor ben ik in moeilijkheden geraakt. Een moslim kan niet van godsdienst veranderen, daar staat de doodstraf op. Punt.” Ook de joodse wet was lang geleden al duidelijk: wie geloofsafval predikt, moest gestenigd worden. (Deuteronomium 13:10). In het moderne Iran wordt de doodstraf voltrokken door ophanging. “Ik heb het geloof leren kennen eerst via de televisie, langs onze schotelantenne, daarna ben ik via het Internet in contact gekomen met een Amerikaanse protestantse kerk. Ik ben hier gedoopt, in Brussel. Mijn broer nog niet, maar ik neem hem wel mee naar de kerk, en hij zal zich ook laten dopen.”
Broer komt aanzetten met thee. Samen hebben zij de verre reis ondernomen. De lange route over land: via Turkije, Griekenland, Servië, zo richting Duitsland en verder naar België. “Wij waren een grote groep, vooral mensen uit Irak en Syrië. Alleen om de grens met Turkije over te steken hebben we smokkelaars betaald, in totaal heeft de reis ons zo’n 2.000 euro per persoon gekost…”
Hoe moet het nu verder?
Parsa volgt nu Tweedekansonderwijs in Aarschot, heeft nog twee semesters te gaan. “In Iran wou ik dokter worden, op school heb ik wiskunde – wetenschappen gevolgd. Ik heb mijn diploma bij me, maar dat wordt hier niet erkend. Hier wou ik ook wiskunde doen in het TKO, maar dat was nog te moeilijk door de taal. (Overigens: intussen is dat Nederlands al meer dan behoorlijk geworden!) Dan ben ik overgeschakeld naar boekhoudkundige bediende. Met dat diploma plus een paar extra vakken zou ik toch naar het hoger onderwijs kunnen. Misschien apotheker, of een economische richting, we zullen wel zien… Ik kan nog twee maanden hier wonen, intussen moet ik een woning zoeken, het liefst hier of in de buurt, maar dat is niet makkelijk. Zo gauw een eigenaar hoort dat ik een uitkering krijg van het OCMW is het verhaal over.”
Een toekomst in België? “Komt wel goed…” Insj allah? (lachje) “Dat gaat nu niet meer… Ik heb niet voor God gekozen om geholpen te worden, als je iets wil bereiken moet je daar zelf voor zorgen. God zal je beschermen, maar voor de rest moet je zelf zorgen.”
Wim Jansen en Annemie van Winckel