Een huis op een van de vredige Herentse heuvels, zoals er zoveel huizen zijn in onze gemeente. Een doorsnee gezin: papa, mama, allebei veertigers, met twee tieners: een zoon en een dochter. Alleen, het huis is niet 'van hen', en het gezin is niet 'van hier'. Het huis is door de eigenaar ter beschikking gesteld van de hulporganisatie Caritas. De vorige woning van ons gezin stond in Syrië. In de belegerde stad Aleppo. Nadir is ingenieur van opleiding, had daar een KMO met 86 arbeiders, nu is daar niets meer. Dima is ingenieur-architect, met als specialisatie restauratie en renovatie. In Aleppo dus…
Blijven kon niet meer
Nadir: "Wij wilden helemaal niet weg, maar het werd wel steeds moeilijker. In Aleppo leef je letterlijk met de dood. Je kan hem elke dag voor je deur zien, je kan hem letterlijk ruiken… Uiteindelijk hebben we dan toch besloten te vertrekken: dit land is ons land niet meer." Tot 2011 ging alles goed met gezin en bedrijf. Maar toen kende ook Syrië zijn versie van de Arabische lente en begon het opbod van revolte, repressie… Het bedrijf lag in een zone die gecontroleerd werd door al-Nusra (oorspronkelijk verbonden met IS, nu eerder bij al-Qaida). Nadir: "Ik ben drie jaar niet tot bij de fabriek kunnen geraken. In 2014 ben ik er weer geweest, toen had het regeringsleger de zone heroverd. Alles was kapot, de machines waren weggesleept… Er was daar geen toekomst meer." Dima: "Ik zat intussen ook zonder werk, sinds 2011. Een architect in een burgeroorlog …"
Een ander en beter leven?
Wij nippen van de Arabische koffie die Dima net heeft opgediend. Aan de muur valt een orthodox kruisteken op. Zijn deze mensen misschien christenen? Dima: "Nee hoor, wij zijn gewoon moslim, maar niet van het extreme type. In Aleppo zijn de kinderen naar een katholieke school geweest, hier doen ze dat ook. Dat kruis hing hier, we hebben dat zo gelaten, een kwestie van respect…"
Hoe zijn ze hier terecht gekomen? Toeval? Niet echt. Nadir: "Wij hebben toch wel een pak research gedaan. Liefst geen groot land, liefst in West-Europa, met niet te veel vluchtelingen, met een goede omgeving om de kinderen te laten studeren..." Hebben ze niet aan andere buurlanden gedacht? Nadir: "Ja natuurlijk, maar islamitische landen geven geen visum meer aan Syriërs."
De lange tocht
Dan toch maar, ten einde raad, via de achterdeur als het niet via de voordeur kan. Met de vrachtwagen… Het gezin is gescheiden geraakt, de kinderen zijn in Brussel beland, en via gezinshereniging zijn ook Nadir en Dima hier terecht gekomen. Voorgoed? Nadir: "Syrië blijft ons land, maar de oorlog woedt er in de geesten. De binnenkant van de mensen is kapot. Je buurman, je vriend kan nu je vijand zijn..." Dima: "Syrië was een van de beste landen van de wereld, en een van de veiligste. Je kon er 's nachts over straat wandelen zonder dat je lastig werd gevallen. Dat is niet overal zo, nee?"
En hoe nu verder?
Nadir: "We willen hier blijven, en ik denk voorgoed. We zijn de taal aan het leren, we gaan werk zoeken. Een eigen project opstarten, hier. Makkelijk zal het niet zijn, maar ik heb het al eens eerder gedaan…" Voelt het gezin zich welkom in Herent? Nadir: "Over het algemeen wel. Wij zijn prima opgevangen door de gemeente. Het is wel soms vervelend als onder vluchtelingen onderling kwaad wordt gesproken. Of als mensen zich niet aanpassen of zich misdragen, zoals met oudejaar in Keulen. Ook hier is de boodschap: gedraag je!"
Wim Jansen en Annemie Van Winckel
