Familie Grigoryan - Net gezin zoekt dito woning

In het zolderappartement boven huis Marant woont voorlopig de Armeense familie Grigoryan: vader Karen en moeder Nelli met dochtertje Alisa (vier maanden) en zoontje Gagik (vier jaar), die al naar de kleuterschool gaat. (De naam Gagik komt van een Armeense koning rond het jaar 1000, onder wiens regering Armenië zijn grootste uitbreiding en economische bloei heeft gekend.) Karen is beeldend kunstenaar, Nelli is econome.

Het gezin is in ons land aangekomen in juli 2016, en is een klein jaar later erkend als politieke vluchteling. Ze hebben eerst in het asielcentrum in Sint-Truiden gewoond, nu dus in deze OCMW-woning in Herent. Karen is al zo’n 20 jaar actief als kunstschilder. In het asielcentrum kreeg het gezin wel zakgeld, nu ontvangen zij het leefloon via het OCMW. Karen is als werkzoekende ingeschreven bij de VDAB, Nelli blijft sowieso thuis om voor de baby te zorgen.

(Het gezin mag het wel niet breed hebben, toch draagt Nelli de koffie aan, en schotels met fruit en gebak. Gastvrijheid blijft nu eenmaal heilig…)

Vlucht naar wat veiligheid

Dat het gezin nu hier woont, heeft te maken met Armeense politiek. Armenië was een Sovjetrepubliek tot in 1991, toen de USSR uiteenviel. Sindsdien staat het land bekend als een ‘prille democratie’. Pijnpunten zijn het conflict met buurland Azerbeidzjan en verkiezingen die volgens waarnemers niet altijd eerlijk verlopen. Zegt Karen: “Wij zijn gevlucht omdat het voor ons in Armenië te gevaarlijk werd. Ik was lid van een nationalistische oppositiegroep tegen de huidige president. Onze leider is aangehouden, hij werd ervan beschuldigd dat hij een staatsgreep wilde plegen. Vrienden hebben ons toen de dringende raad gegeven te vertrekken.”

Vluchten dus, maar waarom België? Karen: “Wij zochten een plaats waar we veilig zouden zijn, België was eerder toevallig. In het asielcentrum zijn we goed opgevangen, we zijn met respect behandeld en we hebben daar ook kunnen werken. Ik ben daar naar het CVO geweest (centrum voor volwassenenopleiding). Ik heb daar het diploma Nederlands 1.2 behaald, Nelli zelfs 2.1 . Gagik spreekt een mengeling van Armeens, Nederlands, Russisch en een beetje Engels...”

Op zoek naar een ‘echte’ woning

Het gezin woont voorlopig in deze studio, maar ze worden wel verondersteld een ‘gewone’ woning te vinden. Karen: “Daar zijn we mee begonnen van toen we in Herent zijn aangekomen. We hebben wel eerst gewacht tot de baby er was, die is geboren in augustus. Daarna zijn we echt gaan zoeken, met de hulp van de mensen van het OCMW. Dat OCMW wil ook de waarborg voor de huur voorschieten; 3 maand huur, dat kunnen we van een leefloon zelf niet betalen. Maar daarmee is het probleem nog niet opgelost. Als je naar een woning gaat kijken, en het woord OCMW valt, dan is voor de eigenaar het verhaal vaak al over. De mensen zullen dat niet altijd rechtuit zeggen, ze komen met andere redenen. Zoals de baby, die zou teveel lawaai kunnen maken… Een keer heeft een eigenaar toch eerlijk gezegd dat hij liever ‘normale’ huurders heeft...”

Blijft natuurlijk de vraag of het mogelijk is in Herent en omgeving een degelijke woning te vinden, of een appartement met een tuintje, die ook betaalbaar is voor een jong gezin dat het moet stellen met een leefloon. Kan ons gezin nog een tijd in deze studio blijven? Karen: “Er was eerst gezegd tot februari, nu is het ‘zo lang als nodig’. We laten ons niet ontmoedigen, andere mensen hebben al een woning gevonden, waarom zou ons dat niet lukken?”

Wim Jansen en Annemie Van Winckel